Time for changes!

Sinds m'n vorige verslag is er veel gebeurd, dus tijd voor een nieuw verslag! Mijn hostfamilie is inmiddels vertrokken naar Hong Kong en de hele verhuizing had nogal wat voeten in aarde. Op een dinsdag kwamen de inpakkers. Dit stond al maanden vast, dus ik wist ervan. Ik had alleen geen idee wat ik me erbij voor moest stellen. Professionele inpakkers...het klinkt interessant, maar hoe gaat dat nou eigenlijk in zijn werk? Dit werd al snel duidelijk toen het prototype inpakker de kamer inwaggelde met grote dozen en flinke rollen bolletjesplastic. In no time werd alles ingepakt. Ideaal dat dit voor de familie gedaan werd natuurlijk, alleen bloed irritant dat werkelijk alles werd ingepakt: pannen, borden, bestek, de meubels en ja, zelfs de wc-rollen. Na dinsdag de hele dag met inpakkers opgescheept te zitten, was het huis na dag één al behoorlijk leeg. Toch deed mijn hostfamilie er alles aan om het nog zo gezellig mogelijk te maken. Die avond hebben we mijn (en hun) afscheid gevierd met wijn en cadeautjes. Ik heb van mijn hostparents een heel mooi kettinkje gekregen en reisgeld. Ontzettend lief!

De volgende ochtend werden mijn hostmom en de meiden al om 06:30 opgehaald door de taxi. Zij zouden die dag naar Hong Kong vliegen. Met een knoop in mijn maag stond ik die ochtend vroeg op om ze uit te zwaaien. Na duizend knuffels en bedankjes namen we met een brok in mijn keel afscheid. Zo gek om na 5 maanden afscheid te moeten nemen. De pijn werd wel iets verzacht door het feit dat ik weet dat ik ze over een paar maandjes zal zien in Hong Kong..

De rest van de dag heb ik geprobeerd zoveel mogelijk afleiding te zoeken. De inpakkers waren weer druk bezig en het huis werd steeds killer. Dit deed me best wel wat. Het was tenslotte ook mijn huis de afgelopen 5 maanden. De rest van de week hebben mijn hostdad en ik vooral gekampeerd in huis met slaapzakken en take away voedsel. Misschien niet ideaal, maar het was al met al nog best gezellig... Het had toch ook wel weer wat: k(r)amperen in huis.

Toen écht alles was ingepakt, was ik ook wel klaar om te gaan. Het huis was niet "leefbaar" meer en de gezelligheid was eruit. Ik was dan ook enigszins blij dat ik op vrijdag opgehaald werd door Sandra: mijn hostmom voor twee weken. Bij Sandra thuis werd ik met open armen ontvangen en wist ik dat het twee hele gezellige weken zouden worden. Toch voelde ik me na een paar uur behoorlijk misselijk en heb ik de vrijdagavond en zaterdagochtend boven de wc gehangen. Wat voelde ik me beroerd!! Hoe dit kwam? Geen idee.. Misschien iets verkeerds gegeten, maar misschien ook wel de spanning die eruit kwam. Gelukkig voelde ik me zondag weer prima en heb ik alsnog een leuk weekend gehad.

Maandagochtend werd ik vrolijk wakker: die dag zou Jo-Ann aankomen in Melbourne. Ik had tegen haar gezegd dat ik d'r niet van het vliegveld op kon halen, omdat ik moest werken. Wat zij alleen niet wist, was dat ik al weken van tevoren contact had met haar hostmom en had geregeld dat ik met haar kon meerijden. Doodzenuwachtig was ik toen Romain (Jo-Ann d'r hostmom) voor m'n deur stond en we samen richting het vliegveld gingen. Ik had hier zo naar uitgekeken! Omdat we wilden dat het een verrassing bleef, ging ik achter een paal staan, zodat Jo-Ann me niet meteen zou kunnen zien. Toen ik na een uur nog steeds achter dezelfde paal stond maakte ik me toch een beetje zorgen: ik had zóveel mensen uit de deur zien komen, maar geen Jo-Ann. Wáár blijft ze?! Na een tijdje kwam ze daar dan eindelijk! Waaaah.. Ze was er echt! Mijn vriendinnetje in Melbourne!

Op woensdag stelde Sandra voor of ik het leuk zou vinden als Jo-Ann mee zou eten. Dat vond ik wel wat natuurlijk! Sandra had zich flink uitgesloofd in de keuken & zorgde er echt voor dat het een gezellige avond voor ons werd. Na het eten zijn Jo en ik nog even een drankje samen wezen doen - wat ook heel gezellig was.

Dat weekend zou ons eerste en tevens laatste weekend in Melbourne worden. Ik ging reizen, dus helaas hadden we weinig tijd samen. Juist omdat het ons eerste en "laatste" weekend samen was, hadden we grootse plannen. Dit moest hét beste weekend worden. Op vrijdag gingen we gezellig wat drinken met andere au-pairs. Heel leuk, maar niet té laat gemaakt: zaterdag werd namelijk onze avond. Deze avond liep iets anders dan gepland. Na de nodige drankjes bij Swen thuis, zijn we nooit meer in de stad aangekomen. Sterker nog: ik schrok om 05:30 wakker. Spannende zaterdagavond! Gelukkig waren we nog wel op tijd om de kwart finale in de stad te kunnen zien, die door het tijdsverschil om 06:00 begon.

Van een fijn wederzien na 5 maanden was het helaas ook weer tijd om afscheid te nemen. Ik had ontzettend uitgekeken naar mijn backbackreis, maar toen het moment eindelijk daar was, voelde het toch dubbel. De afgelopen 6 weken had ik zoveel tijd doorgebracht met Swen. Zoveel mooie dingen gezien, mensen ontmoet die ik anders nooit ontmoet had, zoveel gelachen, gepraat en lol gehad. En dan natuurlijk Jo-Ann, die ik 5 maanden niet gezien had en zo'n gezellige 1,5 week mee heb gehad. Extra moeilijk om dan weer afscheid te moeten nemen. Het viel me zwaarder dan ik dacht en toen Jo-Ann bij de bus stond om me uit te zwaaien werd ik dan ook best emotioneel. Ik weet dat ik haar weer zal zien na m'n reis en we nog 4/5 mooie maanden in Australië zullen hebben, maar toch betekende m'n reis ook een afsluiting: ik weet dat ik bepaalde mensen nooit meer zal zien en sommigen pas weer over een tijd. Dit is hard, maar ook de prijs die je betaald als je reist.

Inmiddels heb ik er mijn dagen in Sydney erop zitten en ben ik nu in het fantastische Byron bay. Een bewogen reis kan ik jullie wel vertellen, maar daar doe ik later nog uitgebreid verslag van!

Liefs xx