Good days are here. Better ones are coming!

Toen ik vorige maand na een maandje reizen weer terug kwam in Melbourne werd ik overspoeld door een hopeloos gevoel. Ik hou van Melbourne, maar oh wat haatte ik het om terug te zijn! Gelukkig was Jo-ann er om me op te vangen en ondanks dat ik er van baalde om terug te zijn vond ik het zó fijn om haar weer te zien. We hadden nodig wat bij te praten: niet alleen over mijn belevenissen, maar ook zij had het nodige meegemaakt.. Dat we elkaar gemist hadden en veel bij moesten praten bleek wel uit het feit dat ik om 11:00 's avonds aan kwam en we om 04:00 nog steeds aan het praten waren.. Een beter welkom kon ik me niet wensen.

De volgende dag werd ik opgehaald door mijn nieuwe hostgezin. Ik voelde me meteen welkom. De eerste dagen heeft de vorige au-pair van het gezin me wegwijs gemaakt. Ik heb natuurlijk wel bij twee andere gezinnen gewerkt, maar toch is iedere routine anders. In tegenstelling tot mijn vorige gezin(nen) pas ik nu op twee meisjes (11 en 9 jaar) en een jongetje van 4. Felix gaat nog niet naar school en ik heb hem dus de hele dag. Even wennen, maar wel erg leuk. Tuurlijk is het af en toe even tot 10 tellen (en soms zelfs verder), maar daar zijn ze ook kind voor. Zijn we tenslotte niet allemaal óntzettend ondeugend geweest? ;)

De afgelopen weken heb ik (hoe kan het ook anders?!) vooral veel tijd met Jo-ann doorgebracht. We wonen 3 minuten bij elkaar vandaan, wat het makkelijk maakt om ook "zomaar" bij elkaar langs te gaan. Het oude vertrouwde groepje au-pairs waar ik eerst mee omging zijn helaas allemaal terug naar huis. Jammer, maar inmiddels hebben we alweer andere leuke mensen leren kennen waar we vooral mee uitgaan, BBQ's mee hebben en de stad mee verkennen.

Inmiddels begint het hier eindelijk lente te worden. Jullie denken vast dat het in Australië altijd lekker weer is (dat dacht ik namelijk ook), maar dat valt toch vies tegen. Vooral Melbourne staat bekend om zijn wisselvallige weer en vier seizoenen in één dag. Dat het nu eindelijk op begint te knappen zorgt dus ook bij mij voor de nodige lentekriebels..

Maar wat ik hier ook allemaal mee maak, alles doet teniet aan het feit dat m'n moeder en André over een maandje naar Australië komen om mijn verjaardag hier met mij te vieren! Nooit verwacht, maar daarom des te leuker. Het is toch vreemd om je verjaardag zo ver van huis te vieren, dus dat zij 16000 km vliegen om mij op te zoeken vind ik onwijs gaaf. Ondanks dat ik het ook heel onwerkelijk vind. Gek idee dat ze straks kunnen zien hoe m'n leventje hier is en dat ik eindelijk weer kan knuffelen. Want ondanks dat ik het echt naar m'n zin heb, gaat er niks boven een knuffel van thuis.

Terwijl ik dit schrijf, zit ik in het vliegtuig naar Perth. Ik ga een lang weekendje weg met Jo-ann. Onze eerste echte trip samen en hopelijk niet de laatste!

Ik voel me een onwijze bofkont om al m'n bijzondere momenten hier te delen met mensen die ik lief heb en ik kijk nu al uit naar alles wat komen gaat.

Liefs Tessa