Verjaardag in australië

Toen ik aan dit avontuur begon was ik er vrij zeker van dat ik "maar" een halfjaar zou blijven. Ik had werk tot en met juli, zou daarna reizen en dan terug naar Nederland gaan. Tuurlijk was naar Australië gaan een ongelofelijke kans, maar ik dacht écht dat een halfjaar lang genoeg was. Mijn verjaardag en kerst zonder familie vieren? Dat never nooit niet... Tenminste, dat dacht ik.

Dat het allemaal anders zou lopen had ik van tevoren nooit gedacht. Het is nu inmiddels november en ik ben hier nog steeds. Inmiddels al bij mijn derde gezin. Wie had dat ooit van gedacht? Ik niet in ieder geval.

M'n verjaardag in een ander land vieren zónder familie en vrienden van thuis. Voor sommigen misschien niet zo'n big deal, maar voor mij was dat het eerst wel. Totdat ik hier kwam en besefte dat m'n verjaardag gewoon een dag is als alle anderen + dat ik waarschijnlijk nog tientallen verjaardagen thuis in Nederland kan vieren. Máár toen mijn moeder me in juli vertelde dat zij en André langs zouden komen met mijn en haar verjaardag was ik toch wel erg blij! Niet alleen vanwege onze verjaardagen, maar ook omdat ik nu eindelijk kon laten zien waar ik al 9 maanden woon.

Op 24 oktober was het zo ver. Mijn moeder en André waren in Melbourne. Het viel op een vrijdag, dus ik had tegen m'n moeder gezegd dat ik gewoon moest werken as usual. Dit was natuurlijk helemaaaal niet waar; ik was gewoon vrij. Die ochtend werd ik misselijk wakker. Zo vreemd om misselijk te zijn om je ouders weer te zien?! Kunnen jullie je vast weinig bij voorstellen, maar ik was écht heel zenuwachtig.

Ik had het helemaal bedacht. Ik zou naar hun hotel gaan samen met een grote picknickmand die Victoria (mijn hostmom) had gemaakt met allemaal lekkere Australische lekkernijen. Vol goede moed en met kriebels in mijn buik stapte ik de bus in. Totdat ik opeens een smsje van mijn moeder kreeg: "wij gaan even ergens ontbijten, dus geen wifi meer." Op dat moment vloog er van alles door m'n hoofd: sh*t! Ontbijten? Waar? In het hotel? Zal ik daar dan binnenlopen? Maar wat als ze er niet zitten? En áls ze ergens anders zitten, hoelang zal het dan duren? Misschien gaan ze daarna wel naar het strand en komen ze niet terug?! Zal ik ze maar bellen? Neee..dan is het geen verassing meer... HELP!

Ik besloot vast te houden aan m'n plan A: gewoon naar het hotel gaan en wel zien wat er gebeurd. Met klamme handjes stond ik voor het hotel te wachten. 5 minuten, 10 minuten.. Grr wat moet ik nou doen? Maar al snel hoorde ik m'n moeders stem en kort daarop volgend kwam ze de hoek om. Voor ons allebei een grote verassing aangezien ook ik niet wist waar ze waren. Toen kwamen de tranen natuurlijk..

Die dag hebben we doorgebracht op het strand van St. Kilda. Één van mijn favoriete plekjes in Melbourne en aangezien het heerlijk weer was, konden we op het strand genieten van de picknick. Die avond zijn we, samen met Jo-ann erbij, uiteten geweest bij een Italiaans restaurantje. Na het eten werd ik "thuis" afgezet en reden mijn ouders door naar hun hotel. Op dat moment werd ik overvallen door een vreemd gevoel. Ik ging naar "huis", iets dat al drie maanden mijn "huis" was en waar ik nooit moeite mee gehad heb. Tot het moment dat m'n ouders wegreden en niet mee naar binnen gingen. Op dat moment voelde mijn thuis toch niet meer zo mijn thuis.

Ik kon er (gelukkig) niet te lang over in zitten, want toen ik de volgende dag wakker werd was het mijn verjaardag. Leuker wakker worden was er voor mij niet, want ik zag dat heel veel mensen bij om stipt 12u (australische tijd) een berichtje hadden gestuurd om te feliciteren. Het is hier 10u later dan in Nederland, dus dat zoveel mensen er bewust mee bezig waren was heel fijn.

Na het ontbijt werd ik opgehaald door mijn ouders en daarna zouden we doorrijden naar Jo-ann. We zouden namelijk met z'n allen the great ocean road gaan doen. Ik had dit al gezien in mei, maar omdat het zo indrukwekkend is wilde ik het graag nog eens zien. Eenmaal bij Jo-ann aangekomen stapten we allemaal uit de auto. Ik begreep niet helemaal waarom, maar liep de rest maar achterna. Toen Jo-ann de voordeur open deed stond ze me op te wachten met een grote chocoladetaart, gemaakt van m'n favoriete Australische chocola: Tim tams. Er werd gezongen en ik werd versierd met allerlei tierelantijntjes waaruit bleek dat ik jarig was. Zo onwijs lief, zeker omdat ik dit totaal niet verwacht had. Daarnaast had mijn moeder een tas vol met allerlei kaarten van mensen die mij geschreven hadden en er zaten zelfs cadeautjes bij. Hoe leuk?! Het is zo'n fijn idee dat mensen aan je denken en moeite doen voor je verjaardag. Ik was misschien ver weg van jullie, maar ik heb me zo jarig gevoeld. Nogmaals bedankt. Ik waardeer het echt.

Na m'n feestje bij Jo-ann thuis stapten we in de auto. Onze eerste stop was bij Kennet's River. Een plaatsje dat bekend staat om z'n vele papegaaien die je van alle kanten om de oren vliegen. Daarna reden we door naar onze accommodatie voor die nacht: in een park vol wilde koala's. Ik heb er inmiddels al best wel wat gezien, maar toch blijf ik het indrukwekkend vinden. We hadden zelfs een primeur, want laag in de boom zat een moeder koala met een new Born baby in haar buidel. We dachten dat het niet beter kon dan dat, maar toen we weer in de auto stapten en 10 meter verder reden zagen we een koala op de stam van de boom. Zo dichtbij, dat als je wilde je hem aan kon raken. Snel stopten we om er wat foto's van te maken. Hij leek het allemaal best te vinden en bleef rustig hangen waar die was.

Die avond deed Jo-ann nog harder d'r best om mij jarig te laten voelen door onze kamer op te vrolijken met ballonnen. Met m'n feestmuts op (letterlijk) dronken we nog gezellig wat met elkaar.

De volgende ochtend ging de wekker weer vroeg, want deel twee van onze trip zou van start gaan. Het was wederom zo mooi en zo overweldigend. Zeker omdat ik het met mijn moeder kon delen. Eindelijk zag ze eens wat ik hier ook allemaal zie.

Mijn verjaarDAG werd een verjaardagsweekend. Hoe kon ik nou ooit denken dat jarig zijn in Australië niet leuk kon zijn?! Dit was de beste verjaardag ooit. Niet alleen ben ik leuk verrast, maar ook zag ik weer in waarom ik gebleven ben en niet in augustus terug naar huis ben gegaan. Australië is zo mooi. Het blijft me verbazen. Nog steeds..

Liefs