Sydney & byron bay

Na een busreis van 12 uur kwamen we vrijdagochtend helemaal gesloopt aan in Sydney. Tassen uit de bus en lopen maar naar het hostel. Halleluja! Na 2 minuten lopen besefte ik me al dat ik véél te veel bij had. Wat ont-zet-tend zwaar. Backpacken is al een hele opgave, maar zeker voor iemand die de drang heeft om d'r hele kledingkast mee te nemen. Nog meer gesloopt dan we al waren, kwamen we aan in ons hostel. De man achter de receptie vertelde ons dat we al snel onze kamer in zouden kunnen. Dit kwam als een godsgeschenk. Eindelijk even slapen. Na onze powernap zijn we naar bondi beach gegaan. Hier hebben we een rustig, relaxed dagje gehad en 's avonds deden we een klein sapje in de bar. Niet te laat gemaakt, want de volgende dag stond een tour door de Blue Mountains gepland. Hier keek ik niet héél erg naar uit, aangezien m'n wandeltocht door de grampians twee maanden eerder niet zo'n succes was. Gelukkig was onze tocht door de blue mountains een stuk relaxter en mooier. Maarja, toch is zo'n wandeltocht niet compleet als ik niet op z'n minst één keer val en wat ik al dacht gebeurde...binnen de kortste keren lag ik gestrekt. Just my luck!

Die avond maakten we ons op voor een avondje in de Scary Canary. Aangezien dit in Geordie shore (programma op MTV) al meerdere keren voorbij was gekomen, waren we érg benieuwd naar deze veelbesproken club. Oke, het was een beetje fout, maar toch hebben we zo'n gezellige avond gehad! En...aangezien ons hostel naast the scary canary lag, konden we letterlijk rollend naar huis. Ook niet verkeerd!

Zondag hadden we een toeristisch dagje langs de harbour bridge en het opera house. Ik had dit al gezien toen ik in mei in Sydney was, maar toch blijft het indrukwekkend. Zeker 's avonds, toen we onder het genot van een cidertje en een live bandje, uitzicht hadden over de verlichte harbour bridge & het opera house. What a view!

Maandag gingen we met de ferry naar Manly. Dit zou ons laatste dagje in Sydney zijn en dus besloten we er een rustig dagje van te maken. Dit was wel nodig ook, want we zouden die avond aan een busreis van 14 uur beginnen naar byron bay.

We zagen alle drie al ontzettend tegen de busreis op, maar dat ie zo erg zou zijn hadden we niet verwacht. Nadia en ik hadden het geluk om voor twee junks te zitten. In eerste instantie vond ik dit geen probleem. Zolang ik geen last van iemand heb, laat ik iedereen in zijn waarde. Maar al snel werden ze vervelend: de vrouw van het stel begon mij en Nadia uit het niets uit te schelden, tegen onze stoel aan te trappen, nog harder te schreeuwen en nóg harder te trappen. We hebben het zeker twee uur lang genegeerd, zeker omdat ze duidelijk onder invloed waren, maar nadat ik een trap tegen mijn hoofd kreeg ben ik gaan verzitten. Lichtelijk in shock van de afgelopen uren sprak de jongen in de stoel voor mij me aan hoe bizar dat stel wel niet was. We hadden een klein gesprekje en al snel kwamen we op het punt waarbij hij vertelde dat hij net uit de gevangenis kwam. "Oh, why were you in jail?" vroeg ik hem. Waarop hij antwoordde: "yeah... I'm a pedofile". Op dat moment hád ik het niet meer: een bus vol gestoorden en nog uren te gaan. Heb me zelden in m'n leven zo ongemakkelijk en onveilig gevoeld. Bij de eerste stop zijn Nadia en ik naar de buschauffeur gegaan om ons beklag te doen. Dit loste het probleem gelukkig op: de junks lieten ons sindsdien met rust.

Eenmaal aangekomen in Byron bay maakte m'n hart een sprongetje van blijdschap: eindelijk verlost én eindelijk in Byron. Ik had genoten van Sydney, maar had ook écht uitgekeken naar mijn dagen in deze plaats. De eerste dag in Byron heeft het veel geregend, wat ons de kans gaf om een beetje bij te slapen en energie te sparen voor een avondje stappen. De volgende dag zouden we naar Nimbin gaan. Dit is een klein hippiedorpje, waar het gebruik van marihuana centraal staat. In heel Australië is drugs illegaal, dus toen de buschauffeur vertelde dat we echt speciale koekjes in de art gallery moesten halen, stonden we toch een beetje raar te kijken. Eenmaal aangekomen in Nimbin werden alle verhalen bevestigd: veel hippies, veel alternatievelingen en vooral veel marihuana. Vreemde gewaarwording om op straat te worden aangesproken of je wat wilt kopen in het steegje verderop, terwijl het in Nederland gewoon toegestaan is...

De volgende ochtend had Nadia een skydive, die ze twee dagen eerder had gewonnen in een bar, dus besloten Babette en ik een vroege wandeling te maken richting het meest oostelijke punt van Australië. Deze weg loopt langs het strand en dus hadden we de mooiste uitzichten en hebben we zelfs een hele groep wilde dolfijnen gespot. Soms moet ik mezelf echt even knijpen waar ik ben en wat ik meemaak, want wauw..wat was dit weer indrukwekkend! Die middag zijn we wezen surfen. Ik had dit nog nooit gedaan, dus was wel een beetje zenuwachtig. Ik presteer het nog om over mijn eigen voeten te struikelen, dus hoe ging ik in godsnaam op die plank klimmen om er vervolgens ook nog op te staan?! I must confess: ook hier lag mijn verborgen talent niet, helaas. Wel heb ik erg veel lol gehad in het proberen ervan en weet ik zeker dat het me ooit gaat lukken. Practice makes perfect, right?!

Toen ik op het strand even aan het bijkomen was van al het zouthappen, de hoge golven en de blauwe plekken die ik inmiddels had gecreëerd, zag ik in de verte meerdere keren een walvis. Kon deze dag nog beter worden dan dit? Blijkbaar wel, want na een meer dan geslaagde dag hebben we de dag afgesloten met een gezellig avondje dansen, lachen en drinken tot in de late uurtjes.

Helaas is er een tijd van komen en een tijd van gaan en de tijd om Byron bay te verlaten is nu gekomen. Ik baal ervan. Ik hou van dit plaatsje: geen drukte, heel relaxed en een chill sfeertje. Ik weet dan ook zeker dat ik hier snel weer terug zal komen! Maar voor nu is het tijd voor Surfers Paradise. Tijd voor nieuwe avonturen :)

X