The end and a new beginning

Ik herinner me het nog als de dag van gisteren en toch is het al bijna vijf maanden geleden: de dag dat ik vertrok naar Australië. Wat had ik hier naar uitgekeken!! Maar hoe dichterbij het kwam, hoe moeilijker ik het vond. Wilde ik überhaupt nog wel gaan? Kon ik alles en iedereen wel achterlaten? Kon ik het eigenlijk wel? Alleen? Ik was ontzettend onzeker en tijdens het moeilijke afscheid op Schiphol wilde ik het liefste gewoon met iedereen terug naar huis. Tóch heb ik dit niet gedaan en ben ik dapper het vliegtuig in gestapt. Dit blijkt achteraf de beste beslissing geweest te zijn die ik kon maken.. Nu, vijf maanden later, kan ik niet begrijpen waar de tijd gebleven is. Over 1,5 week moet ik al afscheid nemen van mijn hostfamilie en hoe dichterbij het komt, hoe verdrietiger ik er van word. Afscheid nemen is sowieso niks voor mij, maar dit vind ik al helemaal moeilijk. Ik had, toen ik in Nederland was, verwacht dat ik mijn familie ontzettend zou missen & tuurlijk zijn er momenten geweest dat ik dat ook had, maar vanaf dag 1 werd ik opgenomen in dit gezin. Ik heb me de afgelopen maanden echt "part of the family" gevoeld en dit maakte mijn verblijf hier dan ook erg fijn. Des te moeilijker alleen om ook deze familie achter te laten en onze levens allebei op n andere manier voort te zetten: zij in Hong Kong en ik hier, in Australië.

De laatste weken zijn voor ons allemaal best lastig. Doordat ze gaan emigreren moet er een hoop gebeuren en draait het constant om Hong Kong. Een verhuizing is al stressvol..laat staan naar een ander land! De hectiek, spanning en chaos die hiermee gepaard gaat is logisch natuurlijk, maar we beleven het allemaal best wel als een emotionele rollercoaster. Het is allemaal erg spannend..

Wat het voor mij nog even wat spannender maakte, was dat hoe dichterbij mijn vertrek kwam, hoe meer ik me besefte dat ik nog niet klaar was om terug naar Nederland te gaan. Maar hoe ging ik dat nou toch weer aanpakken?! Ik besloot al snel om weer als au pair te gaan werken: dit vind ik tenminste leuk en het is een goede manier om wat reisgeld bij elkaar te sparen.. Zo gezegd, zo gedaan en binnen de kortste keren had ik wat gesprekjes met andere gezinnen. Dit voelde raar, want het is erg vreemd om al met een ander gezin in gesprek te zijn terwijl je nog geen afscheid hebt genomen van je huidige gezin. Ik heb dit dan ook allemaal een beetje in een roes beleefd. Ik had zin in dit nieuwe avontuur, maar kon het ook maar moeilijk begrijpen dat het er hier écht bijna op zit. Toch moest ik aan dit idee gaan geloven en uiteindelijk is het me dan ook gelukt om een leuk, nieuw gezin te vinden waar ik 8 augustus zal starten tot midden november. Ik zal daar op drie kinderen passen van 4, 9 en 11.

27 juni is mijn laatste dag bij dit gezin. 10 juli ga ik reizen. Dit betekent een gat van twee weken! Ook dit was weer stress. Wanhopig plaatste ik een berichtje op Facebook of ik 2 weken bij iemand kon logeren. Ik kon bij een paar mensen (lees: mannen) couchsurfen, maar dan wel in ruil voor wat gezelligheid. Oké, misschien ben ik wat achterdochtig ingesteld, maar de gedachte alleen al zorgde voor de nodige rillingen.. Gelukkig reageerde al snel een vriendin van Emmy (emie's (ex) hostmom en het gezin waar ik wel eens extra oppas) dat ik daar wel mocht logeren die twee weken. Hoé lief! Op zulke momenten besef ik me echt hoe gelukkig ik me mag prijzen en hoe bijzonder het is dat er zulke mensen bestaan.. De stress die ik had door het ontbreken van onderdak heeft plaats gemaakt voor enthousiasme. Ik heb ontzettend veel zin om twee weken bij dit gezin te zijn én Sandra heeft ook nog eens aangeboden dat ik tijdens mijn verblijf op haar jongens mag passen waardoor ik dus ook wat bij kan verdienen. Lucky me!

Na mijn twee weken bij Sandra zal ik met twee andere Nederlandse meiden de oostkust van Australië gaan rondreizen. Onze trip start in Melbourne en eindigt in Cairns. Ontzettend gave dingen op de planning staan, dus dat het leuk word..daar twijfel ik niet aan!

De afgelopen weken waren ook weer een feestje. Na ons weekendje great ocean road ben ik het weekend erop naar de stad gekomen om Patricia het nachtleven van Melbourne te laten zien. Het leek ons handiger als ik dan ook in een hostel zou slapen, maar ja.. Voor twee nachten is dat toch best duur en het was geld dat ik eigenlijk niet kon missen.. Dus besloten we dat ik illegaal in haar hostel zou slapen. Stiekem sneakte ik haar hostel in waar we vervolgens behoorlijk creatief haar bed gingen versieren, zodat niemand anders zou merken dat ik twee nachten in haar bed zou kruipen. Nou mensen, ik kan jullie vertellen: de hut van de padvinders was er niets bij! Wat een creatie hadden we van haar bed weten te maken. Dit zorgde natuurlijk voor hilarische taferelen, but I survived! Niet gesnapt dat weekend. Het afscheid nemen na mijn tijd met Patricia hier was niet leuk. Zoals ik al eerder zei ben ik niet zo goed in het hele afscheid nemen en ook dit keer was het weer even slikken. Aan de andere kant ben ik ook hartstikke blij dat ik de kans heb gehad om zo ver van huis een bekende te hebben waar ik onvergetelijke momenten mee heb beleefd. En ik weet haast wel zeker dat ik haar nog eens zal treffen tijdens het reizen: waar dan ook!

Van de ene bekende van thuis gaan we naar de andere! Want waar Patricia vertrok, kwam Swen aan in Melbourne. Ik ken Swen, omdat hij jaren geleden iets met mijn beste vriendin heeft gehad. Ondanks dat ik hem thuis amper nog zag en/of sprak is het hier toch wel weer echt als vanouds. Swen is één van de grappigste personen die ik ken, dus wat we ook doen..het is altijd gezellig! Bizar eigenlijk als ik erover nadenk hoeveel bekenden ik hier al heb gezien. En dat op 16000 km verderop. Over twee weekjes zal ook Jo-ann hier aan komen. Helaas hebben we niet zolang samen, omdat ik al vrij snel ga reizen. But.. I'll be back! En dan is het tijd voor nieuwe avonturen, met één van de leukste meiden die ik het afgelopen jaar heb leren kennen.

Het zijn, zoals jullie wellicht tussen de regels door kunnen lezen, weken van hoogte- en dieptepunten. Ik zie onwijs op tegen het afscheid wat steeds dichterbij komt, maar er zijn ook hele leuke dingen die komen gaan: Jo-ann's komst, het reizen, mijn nieuwe baan.. Het voelt weer even als aan het begin van dit hele avontuur waarin ik ook tegenstrijdige gevoelens had. Toch is het het allemaal waard. Ik had nooit verwacht dat ik dit ooit zou doen (en ik denk velen met mij), maar ik kan alleen maar zeggen dat dit alles niets anders dan positief voor mij is geweest. Ik kan best onzeker zijn over dingetjes en denk vaak dat ik het niet kan. Door deze ervaring heb ik geleerd wat meer op mezelf te vertrouwen en in te zien dat ik het wél kan. Ik ben mezelf meer dan ooit tegengekomen, maar dit was goed. Ik weet nu wat ik kan en waar ik toe in staat ben. Het was een grote sprong in het diepe, maar ik doe het toch maar ff. Stiekem best trots daarop!

Naast mijn persoonlijke ontwikkeling heb ik hier ook mensen ontmoet die ik in mijn hart heb gesloten. Ik heb vriendschappen gemaakt waarvan ik weet dat die voor eeuwig zijn én ik heb er een nieuwe familie bij..

Wanneer dit hele avontuur eindigt weet ik nog niet. Ik zie het allemaal wel. Ik heb geleerd om los te laten en dingen wat meer op zijn beloop te laten gaan. Ik ben daarin (gelukkig!) wat nuchterder geworden hier. Wel weet ik dat ik nog niet naar huis wil. Ik zit zelfs al vervolgplannen te maken voor na Australië: Indonesië, Thailand, Amerika.. Ik mis thuis soms echt. Ik heb zulke lieve mensen om me heen - dat besef ik me hier alleen maar des te meer. Máár ik weet ook dat deze mensen op me wachten, wanneer ik ook thuis kom en dat het toch wel goed zit. Bedankt daarvoor, want dit is het allerfijnste gevoel wat er is!

"20 years from now you will be more disappointed by the things that you didn't do than by the ones you did do. So throw off the bowlines, sail away from the save harbour and catch the trade winds in your sail. Explore. Dream. Discover".

Heel veel liefs! X

(en voor de mensen die mijn nieuwe adres willen hebben ivm kaartjes e.d - stuur even een privéberichtje of mailtje)