Tripjes & changing plans....

Hi (lieve) mensen thuis,

Wat een dingen heb ik weer meegemaakt de afgelopen weken zeg! Tijd dus voor een nieuw verslag..

Te beginnen bij Sydney, want vorig weekend was het dan zover: mijn mini trip naar Sydney. De stad waar veel over gesproken word en waar ik inmiddels ontzettend nieuwsgierig naar geworden was.. Wat het nog extra leuk maakte was dat ik daar een vriendin zou meeten: Patricia. Dit hadden we in Nederland al uitvoerig besproken, dus na 4 maanden wachten zag ik d'r dan eindelijk weer. En wáár: Sydney!!

Na een vlucht van een klein uurtje kwam ik vrijdagavond aan. Snel zijn we naar ons hostel gesjeesd en hebben we ons omgekleed voor een avondje stappen in het bruisende Sydney. Uiteindelijk belandden we in een chique club: the Ivy. Een club met een zwembad en waar iedereen netjes gekleed was.... Behalve....wij. Liepen we dan op onze sneakers. Underdressed was echt een understatement. Máár we vielen in ieder geval wel op! Dit bleek wel uit het feit dat we nog niet binnen waren en meteen een creditcard in ons handen gedrukt kregen met de woorden: "you can order whatever you like". Dit lieten we ons geen tweede keer zeggen natuurlijk. De rest van de avond bestond vooral uit veel dansen, veel drank en een hoop leuke nieuwe mensen leren kennen. Één van de betere stapavonden.

Ondanks ons late avondje gingen we de volgende dag vroeg uit de veren. Sydney wachtte tenslotte op ons en we hadden nog een hoop te ontdekken. We besloten om eerst - hoe kan het ook anders - naar het opera house en de harbour bridge te gaan. Vervolgens stapten we op de Ferry richting Manly. Wat er toen gebeurde, had niemand verwacht: we spotten een baby walvis! Ik wist natuurlijk dat er walvissen in Australië waren, maar het is op het moment geen walvisseizoen, dus dat er dit mochten meemaken was nog eens extra bijzonder.

Eenmaal aangekomen op Manly beach was het helaas te koud om te zwemmen of op het strand te liggen, dus besloten we om aan het strand te lunchen en te genieten van het uitzicht. Zeker geen straf!

'S avonds zijn we terug gegaan naar het opera house en de harbour bridge. In daglicht was het al indrukwekkend, maar 's avonds maakte het nóg meer indruk met alle lichtjes. Na alle sightseeing besloten we om de stad weer in te gaan. Het stappen beviel ons wel! Weer belandden we in the Ivy. Er was die avond een pacha editie. Bekend van het populaire Ibiza! Duur feestje, maar ach.. Moet kunnen op zijn tijd.

De volgende dag besloten we naar bondi beach te gaan. Bekend van meerdere tv-series en de surfers niet te vergeten. Het was héérlijk weer. Iets waar ik wel aan toe was na een regenachtige week in Melbourne. Bondi was in een woord: top. Relaxte sfeer, mooi strand en handsome surfers. Helaas komen aan alle leuke dingen een eind. Zo ook aan mijn weekendje Sydney. Voorbij gevlogen, maar lang kon ik er niet mee zitten want het volgende weekend stond weer wat leuks op het programma: the great ocean road en the grampians.

Het begon al goed.. We (Patricia en ik) hadden in maart een tour geboekt voor mei, maar toen ik last minute op hun website keek, zag ik dat er helemaal niks ging vanaf zaterdag? Uhhhh... Hoe dan? Wij zouden op zaterdag vertrekken? Ik belde snel de touroperator op en die vertelden mij doodleuk dat er inderdaad geen tours gingen vanaf zaterdag, alleen in de zomer. Héél fijn dat dit zo goed naar ons gecommuniceerd was. NOT! Snel speurde ik internet af welke tours er dan wel gingen. Uiteraard bij een andere touroperator. Uiteindelijk kozen we voor een tour waarbij we 1 dag the great ocean road zouden doen en de andere dag naar de grampians zouden gaan. Problem solved!

Op onze zaterdagochtend stonden we fanatiek en extra vroeg op de afgesproken plek. Maar toen na 30 min de bus nog niet op kwam dagen, werd ik toch wel een beetje onrustig. Gelukkig kwam ie uiteindelijk wel.. 40 min te laat. Ik baalde, maar de reis maakte alles goed. The great ocean road is een behoorlijk lange weg, met prachtige uitzichten. Tussen de kliffen vind je de mooiste stranden! We maakten een korte stop bij Apollo bay, waar we even op het strand konden kijken en gingen vervolgens door naar een regenwoud. Na deze stops gingen we door naar de twaalf apostelen: de beroemde kalkstenen die als torens uit de zee steken. What a view! Op zulke momenten moet ik mezelf toch soms even knijpen om te beseffen waar ik nou eigenlijk ben, wat ik doe en wat ik hier allemaal meemaak. Na dit indrukwekkende uitzicht reden we door naar Lord Arch Gorge. Een heel mooi, uniek strandje. We kregen hier de tijd om te genieten, even bij te komen en foto's te maken. Daarna gingen we verder naar the London bridge. Dit is een gesteente die uit de zee steekt, in de vorm van een brug. We zagen hier nog net de zon ondergaan.

Na alle indrukken stapten we weer terug in de bus. We zouden namelijk overnachten in the grampians. Dit was nog een pittig stukje rijden en wat het extra gevaarlijk maakte was dat er in dat gebied veel kangoeroe's zijn. Ik ben inmiddels al 3,5 maand in Australië en had nog geen kangoeroe gezien, dus ik zat als een klein kind hoopvol voorin naast onze gids. En ik werd op m'n wenken bediend: overal zag ik skippy's huppen langs de weg. Sommigen zelfs op de weg, wat soms voor behoorlijk schrik zorgde! En toen gebeurde het... We zagen hem aankomen, recht op de auto af, de gids remde en probeerde hem te ontwijken, maar tevergeefs: de kangoeroe werd geraakt door onze bus. Het was een behoorlijke knal, waardoor we wisten dat ie dood was. Vervolgens reden we er ook nog eens overheen. Van een gezellige sfeer ging het naar een grimmige sfeer in korter dan 30 seconden. De gids was behoorlijk van slag en ook ik had er een knoop van in mijn maag. We zagen het zo live gebeuren. De hele busreis bleef het stil. Niemand zei meer wat. De sfeer was omgeslagen. Ik was dan ook blij toen we eindelijk bij onze accommodatie aankwamen. Iedereen was doodop en niet meer echt in de stemming, dus een gezellig feestje zat er helaas niet in.

De volgende dag, toen we naar buiten liepen, zaten er wel 20 kangoeroe's om ons huisje heen. We mochten ze eerst nog even bewonderen voordat we aan onze tocht door de grampians zouden beginnen. De bedoeling was dat we een wandelroute van 40 minuten zouden doen. Het werd uiteindelijk een tocht van 3 uur, omdat sommige mensen perse de grote tocht wilde doen. Ik dacht dat ik dit wel zou kunnen. 3 uur is inderdaad veel, maar niet onmogelijk. Dacht ik. Nouuuu daar kwam ik al snel op terug. Wát een tocht! Alleen maar omhoog, in een rap tempo, op rotsen, smalle steegjes en gladde stenen. Binnen de kortste keren lag ík dan ook onderuit. Hoe kan het ook anders?! ;)

Na veel lopen, zweten en schelden bereikten we dan toch eindelijk de top. Het lopen was vreselijk, maar het uitzicht maakte alles goed. Zo bijzonder om op een klif te staan en zoveel meter de diepte in te kunnen kijken. Het kostte wat moeite, maar dan heb je ook wat!

Na de grampians gingen we terug richting Melbourne. Onderweg stopten we nog bij een wijngaard, waar we alle soorten wijn mochten proeven. Perfecte afsluiter van een toch nog geslaagde trip.

Zoals jullie misschien wel kunnen lezen heb ik het hier nog steeds naar mijn zin. Helaas zit mijn tijd bij mijn lieve hostfamilie er bijna op. Ze gaan emigreren naar Hong Kong waardoor mijn contract in plaats van juli/augustus nu eind juni zal eindigen. Mijn originele plan was dat ik daarna zou reizen en dan terug zou gaan naar Nederland. Het reizen gaat nog steeds door: in juli zal ik een maand langs de oostkust reizen (van Melbourne naar Cairns), maar naar huis? Dat wil ik echt nog niet. Hoe erg ik mensen van thuis soms ook mis... ik maak hier zoveel mooie dingen mee, ontmoet zoveel leuke mensen en besef me steeds meer dat dit once in a lifetime is, dat ik wil proberen om na het reizen weer aan het werk te komen. Het liefst weer in Melbourne. Veel mensen zullen hier commentaar op hebben en zich afvragen waarom ik weer in Melbourne wil werken in plaats van een andere stad. Het antwoord is heel simpel: ik voel me hier thuis. Ik heb bijna een halfjaar hier gewoond en ondanks dat ik het wisselvallige weer van Melbourne soms niet uit kan staan, ben ik ook van Melbourne gaan houden. Wat het nog eens extra aantrekkelijk maakt om hier te blijven, is dat Jo-Ann (vriendin en (ex)collega) ook in Melbourne als au pair zal werken. Inmiddels weet ik dat het heel speciaal is als je dingen die je hier mee maakt met iemand kan delen, dus het lijkt me een unieke kans om samen met haar nieuwe dingen te ontdekken en herinneringen te maken. En het beste van allemaal is nog wel dat ik met een nieuw baantje en dus nieuw inkomen, weer andere dingen van Australië kan ontdekken. Ik blijf dus zeker niet "hangen" in Melbourne ;)

Dus.. Sorry Nederland, als alles op zijn pootjes terecht komt, moeten jullie het nog even zonder mij doen!

X

P.s meer foto's zijn te vinden op Facebook. Kan er hier niet zoveel uploaden!