M'n whitsunday avontuur

Eindelijk was het dan (bijna) zover: mijn trip naar de whitsundays. Ik had hier zo naar uitgekeken! Een beetje zenuwachtig als ik was checkte ik een paar dagen voor vertrek het weer en wat bleek? Alle dagen 100% kans op regen. Nééé! Dit kan toch zeker niet?! In Queensland is het toch altijd mooi weer? Ik hoopte dat het op zou knappen en de weersverwachting wel weer bij zou trekken. Ik had goede hoop! Totdat ik op vrijdagochtend allemaal verontrustende berichtjes uit Nederland kreeg dat er een cycloon zou zijn in Queensland en dorpen hierdoor geëvacueerd zouden zijn. Gestrest als ik was, belde ik wanhopig naar het reisbureau, de boot én de vliegtuigmaatschappij. Zij veegden mijn zorgen al snel van tafel en deden er lacherig over: "die cycloon zit 10 uur hier vandaan. De kust van Queensland is ZO groot, dus maak je geen zorgen. De trip gaat door".

GELUKKIG! De trip waar ik al weken naar uit keek ging door. Niks om me zorgen over te maken. Enthousiast stapte ik samen Emie in de trein richting de airport. Niks kon onze trip nog verzieken: wij gingen naar de whitsundays.

Na een vlucht van drie uur kwamen we zaterdagochtend aan op Hamilton island waar we vanaf daar de ferry zouden pakken naar airlie beach en vanaf airlie beach zouden we op onze zeilboot gaan. Eenmaal aangekomen op Hamilton island beseften we al snel dat we in een andere staat waren beland. In Melbourne regende het al 5 dagen, dus wij waren - voor ons doen - vrij dik aangekleed. In Hamilton island beseften we dat dit een onhandige keuze was, aangezien het broeierig warm was en we half aan het smelten waren. Maar no worries, er was vast wel een gelegenheid om ons om te kleden. Snel kleedden we ons om en propten we al onze spullen vanuit onze trolleys in kleine tassen, want helaas stond de boot geen tassen met ritsen toe ivm bedwantsen. Een tikkeltje onhandig waggelde Emie en ik met twee zware tassen en ieder 4 liter goon (Australische wijn) richting de boot. Hijgend en puffend kwamen we aan. Al snel bleek dat wij de laatsten van het gezelschap waren en hierdoor het meest klote bed van de hele boot hadden: een tweepersoonsbed, achter een trap... met het plafond op nog geen 10 cm boven ons. Jullie weten hoe onhandig en lomp ik ben, dus denk jullie maar eens in hoe ik dat bed in en uit kwam. Het riep in ieder geval lachwekkende momenten op!

De eerste dag op de boot was erg gezellig. We zijn vd duikplank afgeweest, hebben gesubd, gezwommen en 's avonds gefeest. Niet iedereen was in de partystemming, maar met een paar gekke Engelsen op de boot komt het al snel goed ;-)

De volgende ochtend werden we om 06:30 gewekt. Ik háát vroeg opstaan, maar nu interesseerde het me niet: we zouden vandaag de whitsundays gaan zien. Eenmaal boven op de boot aangekomen zakte de moed me in de schoenen. Het regende pijpenstelen en al snel vertelde de kapitein dat we terug moesten keren naar airlie beach, omdat het gebied rondom de whitsundays afgesloten was. Rond 18:00 's avonds zou de cycloon daar aan komen. De uren daarna waren onzeker: wat nu? Waar moeten we slapen als we van de boot af moeten? Krijgen we ons geld nu wel terug? Na enige tijd kwam onze knappe crewguy Nick ons vertellen dat we 130 dollar terug zouden krijgen (veel te weinig, als je ziet wat wij ervoor betaald hebben) en dat er voor iedereen een hostel geregeld zou worden op airlie beach. Dat hostel moesten we alleen wél zelf betalen maar oké! Op onze weg terug maakten we nog een stop in een baaitje waar we mooi konden snorkelen. Ik ben normaal echt niet bang voor vissen, maar wel als ze groter zijn dan mijn eigen hoofd. Jeetje! Wat een joekels! Één vis, genaamd Elvis, was zelfs groter dan m'n arm. Elvis is beroemd en berucht in de baai. Hij zit er altijd, gaat nooit weg en vind alles goed. Je kan m zelfs aaien. Brrrr!

Eenmaal terug op airlie beach zaten we in het midden van de cycloon: keiharde regen en wind. Shiiiit. Om het voor ons zo leuk mogelijk te maken, had de crew van de boot afgesproken dat we met zijn allen zouden eten bij de bar "downunder" en daarna zouden we gaan afterparty-en in airlie beach. Prima! Emie en ik waren wel in voor een feestje. We moesten tenslotte onze teleurstelling wegdrinken...

Tijdens het eten trok Emie's gezicht wit weg: "Tess. Shit! Volgens mij heb ik mijn dure bh op de boot laten liggen.." Aangezien we op een boot zaten met een te knappe crewguy vonden we het een beetje awkward om aan hem te vragen waar Emie d'r bh was. Al snel hielp Patrick, een Amerikaan waarbij we ook op de boot zaten, ons en vroeg aan Nick of Emie d'r bh gevonden was. Nick antwoordde met: "oh a black one? A massive one? Yes, we found that. We guessed from who it was. We played with it for a while, but I dont know where it is now..." Ik kwam natuurlijk niét meer bij, maar Emie vond het iets minder leuk..

Die avond hebben we er het beste van gemaakt en hebben we gefeest en gedronken tot we niet meer konden.

De volgende dag scheen gelukkig de zon. En hoe! Zo vreemd dat er het ene moment een cycloon kan zijn en dat het t andere moment gewoon lekker weer is. We hebben de hele dag bij de lagoon gelegen. Heerlijke plek om even te zonnen, te genieten en af en toe even een duik te nemen. Hoe klote het ook was dat we de whitsundays niet gezien hadden, Airlie beach was ook zeker niet verkeerd! Toch vonden we het een beetje zonde: vanaf Melbourne helemaal daarheen gevlogen voor de whitsundays, veel geld betaald en uiteindelijk niks van de whitsundays gezien. Dus besloten we om een vlucht te maken over de whitsundays en the great barrier reef. Wel weer een investering, maar we waren er nu toch en dát was tenslotte waar we voor kwamen.

De vlucht was zooo indrukwekkend. Ik denk dat ik nooit aan iemand duidelijk zou kunnen maken wat ik daar heb gezien. De whitsundays waren mooi, maar het rif overtrof alles. Ik heb met open mond en torenhoog kippenvel genoten van het uitzicht. Het leek wel nep, zo mooi was het. In het rif is ook het "heart reef" te zien. Dit is koraalrif in de vorm van een hartje. Heel bijzonder!

Hoe mooi de dag ook begon, zo slecht eindigde die. We misten onze vlucht! Hoe kun je nou je vlucht missen zullen jullie je vast afvragen.. Nou, het begon bij de bus. Die kwam te laat en ons was vertelt dat deze bus ons naar de haven zou brengen. Dit was dus niet het geval, want de bus stopte in het centrum van Airlie beach. Rennend en tierend gingen we met onze bagage richting de haven. Daar aangekomen hadden we onze ferry op één minuut gemist. Shiit. De volgende ferry zou pas over een uur gaan en er was geen andere manier om op de airport te komen. In paniek belden we jetstar (onze vluchtmaatschappij) op. Die raadde ons aan om het in ieder geval te proberen. Het zou er wel om spannen. Vol goede moed gingen wij de andere ferry op: we moesten en zouden onze vlucht halen. De ferry was nog niet aangemeerd of wij sprongen er al af. Tot grote irritatie van de bemanning. Helaas mocht het niet baten: onze vlucht ging voor onze neus weg.

Daar stonden we dan. Op een ini mini vliegveld waar zojuist de laatste vlucht van de dag was vertrokken. Huilend lieten we ons op de grond vallen. Totaal radeloos wat we nu moesten doen.. Al snel merkte James, een verlaten medewerker van het vliegveld, ons op. Hij vroeg wat er aan de hand was en bood ons een lift aan richting de goedkoopste accommodatie. Die 'goedkoopste' accommodatie was 465,- dollar per nacht. Geld dat we niet hadden, aangezien we voor onze nieuwe vlucht ook de hoofdprijs moesten betalen. We besloten om buiten te gaan slapen. Een andere optie was er niet. James vertelde ons echter dat dit niet mogelijk was, aangezien er op het eiland veel beveiliging was en die ons op de ferry richting het vaste land zou zetten. Het strand was ook geen optie, want daar zouden we levend opgevreten worden door de zandvliegen en vlooien. Een ander plan hadden we niet! We wisten het écht niet meer.

Niet veel later kwam Sean aanlopen. Sean was de team leider van het transport van het eiland en vertelde ons dat hij met ons te doen had en zelf ook altijd gereisd had. Hij wilde ons helpen. Zo bood hij ons een slaapplek bij hem thuis aan. Ietwat achterdochtig gingen we met Sean mee naar zijn huis. Toen we de deur opendeden schrokken we ons kapot: het huis bestond uit 1 kamer, met een tweepersoonsbed, een keukentje en een badkamertje. Toen Emie vroeg waar hij dan zou slapen, zei hij dat hij óók in dat bed moest liggen.

Ik weet dat je een gegeven paard niet in de bek mag kijken, maar dat zagen we écht niet zitten. Toen Sean even weg was, hebben Emie en ik dan ook complete scenario's bedacht hoe we dit op gingen lossen. 1 ding was zeker: we gingen NIET met deze man in één bed liggen.

Enkele minuten later kwam Sean terug. Dit keer met een vriend: Warren. Warren vertelde ons dat hij van Sean had begrepen dat we gestrand waren, dat we nergens hadden om te overnachten en dat we het niet zo zagen zitten om met Sean in 1 bed te liggen. Wat volgens hem compleet te begrijpen was. Pfieew! Warren bood ons een plek bij hem thuis aan. We konden daar op de bank slapen en hij zou gewoon lekker in z'n eigen bed liggen. Ook deze man was een vreemde voor ons, maar we hadden geen andere keus en dus besloten we zijn aanbod aan te nemen.

Sean bracht ons netjes bij Warren. Warren woonde op een berg. Met prachtig uitzicht over de zee en de rest van het eiland. Vanaf zijn balkon hebben we naar de eclipse gekeken: een maansverduistering waarbij de zon, aarde en de volle maan in rechte lijn staan.

De volgende ochtend werden we opgehaald door Josh, een vriend van Warren & Sean. Hij zou ons naar de airport brengen, zodat we daar onze bagage in het kantoor konden zetten en de rest van de dag het mooie Hamilton island konden ontdekken. Sean bracht ons - tijdens zijn werkdag - overal naar toe. We begonnen bij een wildlifepark, met onder andere kangoeroes en koala's. In alle staten van Australië is het verboden om met koala's te knuffelen, behalve in Queensland en dus waren we dol enthousiast toen we eindelijk een koala konden beethouden. Wat een schatjes!

Na ons koala avontuur gingen we naar een resort. Dit resort beschikte over twee enorme zwembaden met uitzicht op zee: wauw! Het strand was prachtig, met overal palmbomen en helderblauw water. Eerlijk is eerlijk... ik besefte me opeens dat het totaal geen straf was om "vast" te zitten op dit honeymooneiland. Wat een paradijs! Het zeewater was 26°C en dus hebben we lekker de hele dag in de zee en het zwembad gelegen.

Als ik terug kijk op deze trip, kan ik alleen maar zeggen dat het dagen van uitersten waren: van mooie dingen naar ellende en vice versa. Toch had ik het voor geen goud willen missen, want ondanks de "tegenslagen" heb ik dingen gezien en meegemaakt die ik anders nooit gezien had.

Sean en Warren zijn uiteindelijk onze helden geweest. Ondanks onze achterdochtigheid. In Nederland is iedereen heel terughoudend en eigenlijk vrij asociaal. Hier hebben mensen echt met je te doen: dit bleek wel uit het feit dat vrijwel het hele eiland, of iig de medewerkers van het eiland, al snel wisten dat wij de "gestrande" dutchies waren en we uit alle hoeken hulp aangeboden kregen.

Één ding is zeker: deze trip vergeet ik van m'n leven niet meer. En oh, wat ben ik blij dat ik dit samen met Emie heb kunnen doen. We hebben zo onwijs gelachen dat m'n buik er nog pijn van doet.

Liefs vanuit het inmiddels weer veilige Melbourne