Magnetic Island & Cairns

Lieve allemaal,
Het is alweer even geleden dat ik iets op m'n blog geschreven heb. Kom soms tijd tekort! Hierbij alsnog een stukje over mijn laatste dagen van mijn oostkustreis.

Bij aankomst op magnetic island viel m'n mond open van verbazing. Ons hostel was alles behalve backpacker-achtig. Het hostel was aan zee, omringd door palmbomen en onze kamers bestonden uit schattige bungalowhuisjes. Het leek meer op een luxe vakantie, dan op een backpackersplek. Toch was dit toch echt de plek waar we de komende dagen zouden vertoeven! Wat een leven. Van horen zeggen was Magnetic Island mooi, maar was er verder niet zoveel te doen. Dit was in principe prima, want Cairns - onze bestemming na Magnetic Island - zou één en al feesten worden, dus konden we onze tijd op Magnetic Island goed gebruiken om even bij te komen en ons mentaal voor te bereiden.

De dag na aankomst gingen Nadia en Babette naar een sanctuary waar ze met een koala op de foto konden. Ik besloot niet mee te gaan, want ik had dit tenslotte al gedaan. In plaats daarvan pakte ik de bus naar Horseshoe bay en heb ik heerlijk gerelaxed op het strand. Later kwamen Nadia en Babette daar ook heen en hebben we met z'n allen nog even lekker op het strand gelegen. Het was waar wat er gezegd werd over Magnetic Island: er was inderdaad weinig te doen, maar wát een mooie plek! Helemaal niet erg om hier even te recoveren.

Na onze relaxmomentjes was het tijd om door te gaan naar onze eindbestemming: Cairns. We kwamen 's avonds laat aan, dropten onze spullen in ons hostel en maakten ons klaar voor een avondje stappen. Onze Ierse vrienden waren al in Cairns en we hadden van tevoren al afgesproken dat we op stap zouden gaan op het moment dat wij aan zouden komen. We belandden in Gilligans. Dé uitgaansplek van Cairns. Iedereen die we tijdens het reizen tegen waren gekomen, kwamen we ook hier weer tegen. Erg leuk!! We maakten het laat, want in tegenstelling tot andere uitgaansgelegenheden was Gilligans tot 05:00 open. De volgende ochtend/middag heb ik in bed doorgebracht. Ik kón niet meer en daarnaast regende het, dus ik had niet echt een reden om eruit te gaan. 'S avonds gingen we naar een marktje en kochten we de meest foute souvenirs, want ja..ook dit hoort erbij ;)

De volgende dag moesten we vroeg op... Er stond namelijk een boottrip gepland. Nadia, Babette en ik hadden al besproken dat we tijdens deze boottrip wilde gaan duiken. Je krijgt tenslotte niet dagelijks de kans om te duiken in the great barrier reef. Met knikkende knietjes en vlinders in m'n buik maakten we ons klaar voor deze grote dag. Eenmaal op de boot aangekomen hoorde Babette dat zij helaas niet mocht duiken ivm haar astma. Dit was een flinke teleurstelling, maar Nadia en ik besloten - hoe rot ook voor Babette - alsnog samen te gaan. Tijdens de briefing waarin we allerlei instructies kregen werd ik nog zenuwachtiger dan ik al was. Waarom weet ik niet. Ik had tenslotte al wel eens gedoken en wist dus hoe het was.. Niet eens het idee wat ik tegen zou kunnen komen maakte me bang, maar vooral het ademen. Na de nodige peptalk die ik mezelf heb gegeven (kom op tes. Dit kun jij! Je hebt wel voor hetere vuren gestaan) besloot ik er voor te gaan! De instructeurs maakten ons klaar en voordat ik het wist lag ik in het water. Het ademen was, zoals ik me nog herinner van mijn vorige duik, inderdaad een beetje onwennig, maar al snel wende dit. Langzaam gingen we naar beneden. In een rijtje, aan elkaar gehaakt. Iets wat ik niet gewend was en dan ook niet zo fijn vond. Maar toen ik beneden was...wauw! Wat ik daar aantrof, is echt niet te beschrijven. Al die verschillende kleuren koraal en al die vissen. Ongelofelijk mooi. Ik waande me voor even in een andere wereld. Eenmaal terug op de boot kon je ervoor kiezen om nog een tweede duik te doen. Je zou tijdens deze tweede duik meer vrijheid krijgen dan tijdens de eerste. Nadia en ik besloten dit te doen. Wat een verademing om zelf te kunnen zwemmen! De tweede duik was nóg mooier dan de eerste. Zoveel verschillende soorten koraal, nemo's, allerlei gekleurde vissen en zelfs een zeeschildpad. Dit was zeker één van mijn hoogtepunten van mijn reis.

Na de bootreis gingen we voor de laatste keer uiteten met onze Ierse vrienden. Het was (helaas) hun laatste avond en die besloten we af te sluiten met een etentje en een avond in Gilligans. Bijna vier weken lang hebben we "samen" gereisd. Om dan afscheid te moeten nemen, blijft lastig, maar gelukkig hebben we afgesproken om ze volgend jaar op te zoeken in Ierland.

Onze laatste dagen hebben we vooral doorgebracht in Gilligans. Als je in Cairns bent is het lastig om hier een avond niét heen te gaan. Cairns op zich zelf vond ik verder niet heel bijzonder. Het uitgaan daarentegen was het beste van de hele oostkust. We hebben hier avonden beleefd die de boeken in kunnen. Onze hele reis is er eigenlijk één voor in de boeken. Helaas komen aan alle leuke dingen ook een eind. Toen ik vertrok om te beginnen aan deze reis, zat ik te huilen in de bus, omdat ik niet meer wilde gaan. Jo-ann was net in Melbourne aangekomen en na een leuke anderhalve week vond ik het moeilijk om weg te gaan. Daarnaast vond ik het lastig om weer afscheid van haar en alles in Melbourne te moeten nemen. Uiteindelijk is het een ongelofelijke reis geworden waarbij ik dingen heb gezien en meegemaakt die me voor altijd bij zullen blijven. En hetzelfde als bij het begin van mijn reis werd ik ook bij het einde van mijn reis weer emotioneel. Dit keer omdat het er écht op zat. Vier weken lang. De tijd is voorbij gevlogen. Zo bizar.

Ik weet dat ik absoluut niet mag klagen. Sommige mensen dromen hiervan, maar maken het niet waar. Ik heb dat gelukkig wel gedaan. Ik ben zo dankbaar voor alles wat ik zie, doe en meemaak. Het is soms een beetje overweldigend, maar wauw...wat ben ik gelukkig!

Liefs x